Είναι γεγονός ότι διαφορές και δικαστικές διαμάχες δεν ανακύπτουν (μόνο) μεταξύ ιδιωτών: Αντίθετα, είναι πολύ πιθανό να προκύψει νομική διαφορά και μεταξύ ιδιώτη και Δημοσίου. Εκεί τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα καθώς άλλες είναι οι προϋποθέσεις με τις οποίες το Δημόσιο ευθύνεται και μπορεί να καταδικαστεί σε αποζημίωση και άλλοι είναι οι τρόποι (νομικά) με τους οποίους μπορούν να γίνουν όλα τα παραπάνω.

1.Τι σημαίνει η ευθύνη του Δημοσίου;

Όταν λέμε ότι ‘’το Δημόσιο ευθύνεται σε αποζημίωση’’ εννοούμε απλά ότι κάποιο όργανο/υπάλληλος που συνδέεται με σύμβαση εργασίας με το Δημόσιο έχει προκαλέσει ζημία σε κάποιον ιδιώτη μέσα από μια πράξη/παράλειψη/υλική ενέργεια του. Και εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο: η ευθύνη την οποία περιγράφουμε δεν αφορά την περίπτωση που ένας ιδιώτης έχει συνάψει σύμβαση με το Δημόσιο και το Κράτος αθετεί τις υποχρεώσεις του= δεν εκπληρώνει την σύμβαση, γιατί εκεί μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό νομικό καθεστώς, που θα δούμε σε επόμενο κείμενο.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι με την αύξηση των ιδιωτικοποιήσεων, συχνά το Δημόσιο αναθέτει σε ιδιώτες την εκτέλεση δημοσίων έργων (πχ η ανάθεση σε δικηγόρους να εκδίδουν συντάξεις από τον ΕΦΚΑ). Σε αυτήν την περίπτωση, επειδή ακριβώς το Δημόσιο δεν χάνει την αρμοδιότητα του σχετικά με το έργο αλλά απλώς μεταβιβάζει την άσκηση της σε άλλο φορέα, έχει και την ευθύνη σχετικά με την εποπτεία για την ορθή εκτέλεση του έργου. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση που ο ενδιάμεσος ιδιώτης που έχει επιλεχθεί για την εκτέλεση του έργου, προκαλέσει ζημία σε άλλον κατά την εκτέλεση του, δεν αποκλείεται να ευθύνεται το Δημόσιο προς αποζημίωση του θύματος αν αυτό υποστεί ζημία λόγω της εκτέλεσης του έργου.

2.Ποια όργανα/υπαλλήλους του Δημοσίου καλύπτει η ευθύνη;

Ένα θέμα που απασχολεί συχνά είναι το αν το όργανο που προκάλεσε ζημία στον ιδιώτη θεωρείται ‘’δημόσιο’’ ή όχι. Για αυτό και προκειμένου να είναι όσο πιο καθαρό το τοπίο, πρέπει να αναφέρουμε ότι όταν ο νόμος αναφέρει ότι η ζημία θα πρέπει να προέρχεται από όργανο του Δημοσίου, είναι αδιάφορο το είδος της σύμβασης με βάση την οποία εργάζεται το όργανο στο Δημόσιο =αν αυτό έχει μονιμοποιηθεί με σύμβαση δημοσίου δικαίου ή εργάζεται με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου.

Έτσι, λοιπόν στη εμβέλεια της διάταξης περιλαμβάνονται τα μέλη της Κυβέρνησης/οι Υπουργοί της/ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κλπ. Παράλληλα, η διάταξη κάνει λόγο και για ευθύνη των νομικών προσώπων δημοσίων δικαίου, που τέτοια είναι οι ΟΤΑ α’ και β΄ βαθμού =οι Δήμοι και οι Περιφέρειες της Ελλάδας για τις πράξεις των οργάνων και των υπαλλήλων τους.

Επειδή ακόμη ο νομοθέτης έχει αναθέσει σε ορισμένα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου να δρουν με δημόσια εξουσία (πχ η ανώνυμη εταιρία ‘’Ελληνικά Χρηματιστήρια ΑΕ’’ μπορεί να επιβάλλει κυρώσεις σε όσες εταιρίες δεν συμμορφώνονται με τους όρους της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς για την συμμετοχή τους στο Χρηματιστήριο).Ως εκ τούτου,όταν αυτά τα νομικά πρόσωπα λειτουργούν ως όργανα του Δημοσίου, ευθύνονται για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους απέναντι στους ιδιώτες.

3.Ποιες είναι οι προϋποθέσεις γενικά της ευθύνης;

Προκειμένου να γίνει πιο κατανοητό το τι απαιτείται για να ευθύνεται το Δημόσιο σε αποζημίωση θα αναφέρουμε απλά τις προϋποθέσεις, με κάποιες επισημάνσεις όπου αυτό χρειάζεται. Έτσι λοιπόν, για να ευθύνεται το Δημόσιο θα πρέπει:

• Να πρόκειται για όργανο/υπάλληλο του Δημοσίου ή νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου (όπως είδαμε παραπάνω).
• Να τελέστηκε μια (νομική καταρχάς) πράξη/παράλειψη/υλική ενέργεια.
• Η πράξη αυτή και οι παραλλαγές της να ήταν παράνομη= να είναι αντίθετη στο περιεχόμενο οποιουδήποτε κανόνα δικαίου.
• Το Δημόσιο με αυτήν την ενέργεια του να άσκησε δημόσια εξουσία =να μην λειτουργούσε ως ιδιώτης ασκώντας επιχειρηματική δραστηριότητα.
• Να προκλήθηκε ζημία στον ιδιώτη (είτε αυτή είναι περιουσιακή/ηθική ακόμα και η ψυχική οδύνη σε περίπτωση θανάτωσης προσώπου).
• Να υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος ανάμεσα στην παράνομη πράξη και την πρόκληση ζημίας στον ιδιώτη =το ένα γεγονός να συνδέεται λογικά με το άλλο.

Παρόλο που φαίνεται αυτονόητο, οι παραπάνω προϋποθέσεις θα πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά/όλες μαζί για να θεμελιωθεί υποχρέωση του Δημοσίου να αποζημιώσει τον ιδιώτη. Μια συχνή ένσταση που προβάλλεται από τα όργανα του Δημοσίου είναι ότι το θύμα δεν έλαβε τα κατάλληλα μέτρα προφύλαξης για να αποφύγει/περιορίσει την ζημία =συνέβαλε στην δημιουργία/αύξηση της. Με βάση αυτό, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια ακόμη ‘’άγραφη’’ προϋπόθεση που θα πρέπει πάντα να ελέγχεται η ύπαρξη της όταν ασκείται αγωγή αποζημίωσης κατά του Δημοσίου.

4.Και πότε το Δημόσιο δεν ασκεί δημόσια εξουσία;

Με την οικονομική ζωή να αλλάζει διαρκώς, το Δημόσιο δεν επιτελεί πλέον (μόνο) τον ρόλο του κράτους που ασκεί κυριαρχική εξουσία στους πολίτες τους επιβάλλοντας υποχρεώσεις κάθε είδους πχ πρόστιμα, φόρους κλπ. Αντίθετα, το ίδιο μετέχει ενεργά στην οικονομική ζωή με διάφορες μορφές. Έτσι, το Δημόσιο δεν ευθύνεται προς αποζημίωση ιδιώτη όταν:

• Λειτουργεί ως επιχειρηματίας =ως μέτοχος ιδιωτικών εταιριών, η δράση των οποίων εξυπηρετεί σκοπό δημοσίου συμφέροντος.
• Για να θεωρηθεί η δράση του Δημοσίου ιδιωτική, θα πρέπει αυτό να κατέχει το 50%+1 μετοχή της εταιρίας που δραστηριοποιείται.
• Το αν το Δημόσιο λειτουργεί ως επιχειρηματίας ή όχι κρίνεται και βάσει του σκοπού τον οποίο επιδιώκει η δράση της εταιρίας στην οποία είναι μέτοχος.
• Για παράδειγμα, η ΕΥΔΑΠ έχει κατεξοχήν δημόσιο σκοπό (παροχή νερού στους πολίτες ως ζωτικό αγαθό που δεν μπορεί να γίνει εμπόρευμα).
• Αντίθετα, το ΤΑΙΠΕΔ ασχολείται αποκλειστικά με την αξιοποίηση =πώληση/εκμίσθωση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου σε υποψήφιους επενδυτές.
• Δεν αποκλείεται το Δημόσιο να ασκεί επ’ ευκαιρία δημόσια εξουσία =να μην είναι αυτός ο κύριος σκοπός του στην συγκεκριμένη περίπτωση.
• Σε αυτό το ενδεχόμενο, και πάλι θεωρείται ότι λειτουργεί με ιδιωτικά κριτήρια και άρα δεν μπορεί να ασκηθεί αγωγή αποζημίωσης λόγω παράνομης δράσης του.

Επειδή κάθε περίπτωση είναι δύσκολη, διότι αλλιώς έχουν τα πραγματικά περιστατικά, θα πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη το πώς έδρασε εν προκειμένω το Δημόσιο (αν τήρησε τους αναγκαίους κανόνες που απαιτούνται/φρόντισε να μην παραλείψει κάτι κρίσιμο για την δράση του) καθώς και με ποια κριτήρια έγινε η δράση του (αν λειτούργησε με ιδιωτικούς όρους για την περιουσία του ή αν η δράση του αφορούσε το σύνολο των πολιτών και της κοινωνίας). Μόνο στην 2^η περίπτωση, θεωρείται ότι το Δημόσιο ασκεί δημόσια εξουσία και άρα θα μπορεί να ασκηθεί αγωγή αποζημίωσης εναντίον του.

5.Μπορώ να ζητήσω αποζημίωση λόγω της ψήφισης νόμου στην Βουλή;

Όπως είπαμε παραπάνω, ως όργανο του Δημοσίου θεωρείται και η νομοθετική εξουσία, και αντίστοιχα όλα τα όργανα της τελευταίας. Άρα, με βάση τις προϋποθέσεις θα έπρεπε λογικά να ευθύνονται σε αποζημίωση αν προκαλέσουν ζημία σε κάποιον ιδιώτη με την δράση τους. Επομένως, όπως δέχονται τα δικαστήρια αρκετά συχνά μπορεί να ασκηθεί αγωγή αποζημίωσης κατά του Δημοσίου αν προκλήθηκε ζημία από την ψήφιση κάποιου νόμου στην Βουλή.

Ωστόσο το παραπάνω συμπέρασμα στην πράξη συναντά αρκετούς περιορισμούς. Κι αυτό γιατί ως ‘’νόμοι’’ εδώ εννοούνται μόνο οι νόμοι που αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα/ρυθμίζουν ορισμένες εξατομικευμένες περιπτώσεις =όχι δηλαδή οι κάθε είδους νόμοι που αφορούν γενικό και απροσδιόριστο καταρχήν αριθμό προσώπων. Το ίδιο ισχύει και για κάποια κανονιστική πράξη της Διοίκησης που θα εκδοθεί με εξουσιοδότηση του νόμου και θα ρυθμίζει ένα πιο ειδικό θέμα =μια Υπουργική Απόφαση που καθορίζει το πώς θα εφαρμοστεί ο νόμος σε συγκεκριμένες περιπτώσεις προσώπων που ενδιαφέρουν περισσότερο.

Έχοντας αυτό που μόλις αναφέραμε υπόψη, πρέπει να αναφέρουμε ότι μόνο τα παραπάνω είδη νόμων θεμελιώνουν υποχρέωση του Δημοσίου σε αποζημίωση αν από την ψήφιση τους προκαλείται ζημία στον ιδιώτη. Εξάλλου δεν αποκλείεται να προκληθεί ζημία και από μη ψήφιση νόμου =αν ο νομοθέτης ή η Διοίκηση παρέλειψε να ψηφίσει έναν νόμο που θα ρύθμιζε ένα πιο ειδικό θέμα/που απευθύνεται σε συγκεκριμένο κύκλο προσώπων. Ωστόσο, για να υπάρχει ευθύνη από παράλειψη ψήφισης νόμου θα πρέπει να υπάρχει και κάποια διάταξη νόμου που να υποχρεώνει τον νομοθέτη/την Διοίκηση να ψηφίσει στον νόμο (για παράδειγμα, αρκετοί νόμοι στο τέλος τους αναφέρουν ότι τα υπόλοιπα θέματα τους θα ρυθμιστούν με Υπουργικές Αποφάσεις και Προεδρικά Διατάγματα που πρέπει να εκδοθούν εντός εύλογου χρόνου).

6.Υπάρχουν εξαιρέσεις που το Δημόσιο δεν αποζημιώνει;

Εκτός από την βασική εξαίρεση που αναφέραμε παραπάνω, δηλαδή όταν ο ιδιώτης με τις ενέργειες και τις παραλείψεις του συνέβαλε στην πρόκληση της ζημίας ή δεν την περιόρισε ώστε να μην εξαπλωθεί αυτή, ο νόμος θεσπίζει και μια άλλη επίσης βασική εξαίρεση κατά την οποία το Δημόσιο δεν οφείλει καθόλου αποζημίωση (ακόμα κι αν η δράση του ήταν παράνομη). Αυτή η εξαίρεση αφορά την περίπτωση που το Δημόσιο ενεργεί με βάση διάταξη νόμου που έχει τεθεί για την προστασία του γενικού συμφέροντος.

Τι είναι όμως αυτό το γενικό συμφέρον; Πρόκειται για μια αόριστη νομική έννοια με βάση την οποία όταν η δράση του Δημοσίου στοχεύει στην προστασία υπέρτερης σημασίας εννόμων αγαθών, τότε μπορεί να συγχωρεθεί η προσβολή κάποιου εννόμου αγαθού ενός ιδιώτη (όπως για παράδειγμα δέχθηκαν τα δικαστήρια παλιότερα όταν γίνονταν απαλλοτριώσεις οικοπέδων ώστε να οικοδομηθούν εκεί οι εγκαταστάσεις επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας (ΔΕΚΟ) ή να ανεγερθούν εργατικές κατοικίες.

Επειδή όμως, η έννοια του γενικού συμφέροντος θα μπορούσε να οδηγήσει και σε αποκλεισμό της ευθύνης του Δημοσίου από τα δικαστήρια, τα τελευταία την ερμηνεύουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Έτσι, δέχονται ότι η ευθύνη του Δημοσίου εξακολουθεί να υπάρχει και δεν αποκλείεται όταν με την δράση του, παρόλο που προσπαθεί να προστατεύσει ένα μεγάλης σημασίας κοινωνικό αγαθό, ταυτόχρονα προσβάλλει ένα άλλο ίσης ή μεγαλύτερης αξίας με αυτό αγαθό. Για παράδειγμα, θα υπήρχε παράνομη δράση εκ μέρους του Δημοσίου αν κάποιος νόμος προέβλεπε ότι θα γίνουν περικοπές θέσεων στο ΕΣΥ, για την εύρεση οικονομικών πόρων ώστε η Ελλάδα να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες το φετινό καλοκαίρι =πρόκειται για διαφορετικής σημασίας έννομα αγαθά και κανένα γενικό συμφέρον δεν θα δικαιολογούσε τον περιορισμό του 1^ου για χάρη του 2^ου.

7.Τι καλύπτει η αποζημίωση που καταβάλλεται;

Ακολουθώντας κατά βάση τα όσα συμβαίνουν στις ιδιωτικές διαφορές, για τις οποίες σου είχα αναφέρει σε ένα άλλο κείμενο, ο νομοθέτης στο κομμάτι της οφειλόμενης αποζημίωσης αναφέρει τα εξής:

• Η αποζημίωση του ιδιώτη είναι καταρχήν πλήρης (αν πληρούνται οι προϋποθέσεις που αναφέραμε παραπάνω).
• Άρα, αυτή καλύπτει ότι ζημία υπέστη καθώς και τα διαφυγόντα κέρδη του=όσα θα αποκόμιζε αν δεν είχε γίνει η παράνομη πράξη/παράλειψη.
• Για να επιδικαστεί αποζημίωση αναφορικά με τα διαφυγόντα κέρδη, θα πρέπει αυτά να ήταν σίγουρο/πολύ πιθανό ότι θα επέρχονταν αν δεν είχε γίνει η παρανομία.
• Επίσης, το θύμα μπορεί να διεκδικήσει και αποζημίωση για την ηθική βλάβη που έπαθε =την προσβολή της προσωπικότητας/ονόματος/φήμης του κλπ.
• Το ίδιο ισχύει και για τους συγγενείς του θύματος, τα οποία μπορούν να διεκδικήσουν αποζημίωση για την ψυχική τους οδύνη σε περίπτωση που το θύμα πέθανε λόγω της παράνομης πράξης του Δημοσίου.
• Σε περίπτωση πρόκλησης σωματικής βλάβης/πρόκλησης σωματικής αναπηρίας, η αποζημίωση περιλαμβάνει και πάλι τα διαφυγόντα κέρδη του παθόντος λόγω του τραυματισμού του.

8.Ευθύνεται και ο υπάλληλος που μου προκάλεσε ζημία μαζί με το Δημόσιο;

Σε αυτό το θέμα, της προσωπικής ευθύνης του οργάνου απέναντι στον ζημιωθέντα, είναι αλήθεια ότι ο νόμος έχει εισάγει αρκετές εξαιρέσεις. Έτσι, μολονότι καταρχήν προβλέπεται ότι το Δημόσιο ευθύνεται εις ολόκληρον μαζί με το όργανο/υπάλληλο του προς αποζημίωση του ζημιωθέντος, στην πράξη οι υπάλληλοι του Δημοσίου σχεδόν ποτέ δεν έχουν ποτέ ευθύνη απέναντι σε εκείνον που έπαθε την ζημία.

Κι αυτό γιατί νεότερες ρυθμίσεις, όπως εκείνη του Υπαλληλικού Κώδικα, ορίζουν ως κανόνα την μη ευθύνη του δημοσίου υπαλλήλου έναντι εκείνου που έπαθε ζημία από την παράνομη πράξη. Η ίδια ακριβώς ρύθμιση υπάρχει και για τους υπαλλήλους των ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού = των Δήμων και των Περιφερειών. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ο ιδιώτης θα μπορεί να στραφεί με αγωγή αποζημίωσης μόνο κατά του Δημοσίου και όχι προσωπικά κατά του υπαίτιου υπαλλήλου.

Η παραπάνω λύση δεν είναι απαραίτητα αρνητική για τον ζημιωθέντα ιδιώτη, κι αυτό γιατί όπως γίνεται αντιληπτό το Δημόσιο έχει μεγαλύτερη περιουσία από τον εκάστοτε υπάλληλο, από την οποία (περιουσία) θα μπορεί να ικανοποιηθεί ο ιδιώτης, με την προϋπόθεση να γίνει δεκτή η αγωγή αποζημίωσης του. Η μόνη εξαίρεση που θα μπορούσε να ενεργοποιήσει την προσωπική ευθύνη του υπαλλήλου έναντι του ζημιωθέντα ιδιώτη είναι αν ο υπάλληλος δεν υπάγεται στο νομικό καθεστώς του Υπαλληλικού Κώδικα (πράγμα δύσκολο γιατί ακόμα κι αν ο υπάλληλος εργάζεται στο Δημόσιο με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου, θεωρείται νομικά ως δημόσιος υπάλληλος και δεν μπορεί να ευθύνεται προσωπικά σε αποζημίωση).

9.Κι αν το Δημόσιο ενήργησε νόμιμα;

Και αυτή η περίπτωση είναι αρκετά συχνή στην πράξη, όταν δηλαδή παρόλο που το Δημόσιο τήρησε όλες τις νομικές διαδικασίες και έλαβε υπόψη του όλα τα αναγκαία προστατευτικά μέτρα, εντούτοις προκαλείται ζημία σε κάποιο 3^ο πρόσωπο.

Είπαμε και παραπάνω, ότι η ευθύνη του Δημοσίου προς αποζημίωση είναι αντικειμενική =δεν χρειάζεται να αποδειχθεί υπαιτιότητα αλλά εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου, αυτό και μόνο είναι αρκετό για την ευθύνη προς αποζημίωση. Ακόμη, σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε ότι η παρανομία στην δράση του Δημοσίου θα πρέπει να είναι σοβαρή, δηλαδή η πράξη/παράλειψη να είναι αντίθετη με προφανή τρόπο στα ορίζουν οι σχετικοί νόμοι =να μην τηρήθηκε καθόλου μια διαδικασία που απαιτείται για την έκδοση κάποιας διοικητικής πράξης.

Αυτό παραπέρα σημαίνει ότι δεν αρκούν μικρές πλημμέλειες της πράξης, οι οποίες δεν επηρεάζουν ουσιαστικά την νομιμότητα της δράσης του Δημοσίου και θα μπορούσαν να διορθωθούν άμεσα. Αυτές οι πλημμέλειες θεωρούνται συνήθως από τα δικαστήρια ως αλυσιτελείς =ακόμα και να γίνουν δεκτές ως λόγοι παρανομίας της δράσης του Δημοσίου, δεν θα βοηθήσουν τον αιτούντα καθώς δεν κρίνονται ως ικανές να δικαιολογήσουν υποχρέωση αποζημίωσης.

Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα: Αν το Δημόσιο ενήργησε νόμιμα, είναι λίγες οι πιθανότητες να γίνει δεκτή κάποια αγωγή αποζημίωσης εναντίον του. Διότι, λογικά θα έχουν τηρηθεί όλα όσα απαιτεί ο νόμος για να είναι νόμιμη η δράση του Δημοσίου, και ενδεχομένως όσα δεν έχουν τηρηθεί θα είναι μικρής σημασίας ώστε να δικαιολογήσουν την ζημία που έπαθε ο ιδιώτης λόγω αυτού.

10.Μπορώ να αποζημιωθώ αν μου προκάλεσε ζημία κάποιος δικαστής/εισαγγελέας;

Σε ό,τι αφορά την λειτουργία της δικαστικής εξουσίας στην Ελλάδα, το ίδιο το Σύνταγμα αναφέρει ότι ‘’οι δικαστές απολαμβάνουν λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας’’. Ωστόσο, αυτή η ανεξαρτησία δεν φτάνει μέχρι το σημείο να αποκλείεται η ευθύνη τους προς αποζημίωση σε περίπτωση παράνομης δράσης τους. Πιο αναλυτικά, ας πούμε ορισμένες επισημάνσεις για το θέμα:

• Οι δικαστές στην Ελλάδα δεν θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι αλλά δημόσιοι λειτουργοί =δεν αποκλείεται η προσωπική τους ευθύνη με βάση τον Υπαλληλικό Κώδικα.
• Καταρχήν, μπορεί να θεμελιωθεί ευθύνη τους προς αποζημίωση όταν ασκούν διοικητικό και όχι δικαστικό έργο.
• Αυτό σημαίνει ότι μόνο οι ενέργειες των δικαστών μέσα στο δικαστικό σώμα μπορούν να θεμελιώσουν υποχρέωση αποζημίωσης (πχ μια προαγωγή/μετάταξη δικαστικού υπαλλήλου).
• Σε περίπτωση που προκληθεί ζημία από κάποια δικαστική απόφαση, πρέπει να ασκηθεί η αγωγή κακοδικίας κατά του δικαστή που προβλέπει το Σύνταγμα και άλλοι νόμοι.
• Αυτό σημαίνει ότι καταρχήν αποκλείεται αγωγή αποζημίωσης κατά του Δημοσίου για δικαστική κρίση κάποιου δικαστή.
• Στα παραπάνω, εισάγεται εξαίρεση όταν το σφάλμα του δικαστή είναι ιδιαίτερα μεγάλο και εμφανές ώστε να ανοίγει ο δρόμος της αγωγής αποζημίωσης κατά του Δημοσίου (ωστόσο αυτές οι περιπτώσεις σπανίζουν στην πράξη).

Δίπλα στον πελάτη και τις ανάγκες του.

Αθηνά Κοντογιάννη-Δικηγόρος

Όσα αναφέρονται παραπάνω δεν αποτελούν νομικές συμβουλές και ουδεμία ευθύνη φέρεται για αυτές.Για περισσότερες πληροφορίες,επικοινωνήστε μαζί μας.